Twardość Shore’a
PN-EN ISO 868 Oznaczenie twardości metodą wciskania z zastosowaniem twardościomierza (twardość metodą Shore’a)
Twardość materiałów polimerowych oznacza się metodą Shore’a zgodnie z normą PN-EN ISO 868, polegająca na pomiarze oporu, jaki stawia badana próbka podczas zagłębiania w nią igły wgłębnika o określonym kształcie i wymiarze, umieszczonego w podstawie przyrządu pomiarowego. Minimalna grubość próbki do badań powinna wynosić 4 mm. Jednak dopuszcza się nakładanie warstwowe próbek w celu uzyskania minimalnej grubości. Próbka musi umożliwiać wykonanie pomiaru co najmniej 9 mm od brzegu i posiadać powierzchnie płaskie o promieniu minimum 6 mm. Standardowo wykonuje się pięć pomiarów w różnych miejscach próbki odległych od siebie o co najmniej 6 mm i oblicza wartość średnią.
Wykorzystuje się dwa typy twardościomierzy: typ A, stosowany do miękkich materiałów i typ B, stosowany do twardych materiałów polimerowych.
Zaleca się wykonywanie pomiarów twardości twardościomierzem typu D, gdy twardość
wskazana przez twardościomierz typu A wynosi ponad 90. Jeżeli twardość zmierzona za pomocą twardościomierza typu D jest mniejsza niż 20, twardość należy oznaczać twardościomierzem typu A.
