Próba rozciągania wg ISO 10618
PN-EN ISO 10618 – Włókna węglowe. Oznaczanie właściwości wytrzymałości przy rozciąganiu nitek impregnowanych żywicą
Biorąc pod uwagę właściwości mechaniczne włókna węglowe dzielimy na:
– wysokowytrzymałe – HS (ang. High Strength), których E wynosi w granicach 100÷350 GPa,
– wysokomodułowe – HM (ang. High Modulus) o E z zakresu 350÷400 GPa,
– ultrawysokomodułowe – UHM (ang. Ultra High Modulus) o module Younga powyżej 450 GPa [132].
Włókna w kompozycie układane są zazwyczaj równolegle, co powoduje ich wysokie właściwości anizotropowe. Oznacza to, że wytrzymałość i sztywność kompozytu w kierunku równoległym do włókien jest największa, a w kierunku poprzecznym jest najmniejsza [1].
Wytrzymałość na rozciąganie oraz moduł sprężystości przy rozciąganiu materiałów kompozytowych zwierających włókna węglowe wyznacza się w oparciu o normę EN ISO 10618. Długość próbki dla kompozytów wzmocnionych włóknami i niewzmocnionych włóknami powinna wynosić odpowiednio (150 – 200) ± 5 mm i (250 – 300) ± 5 mm. Próbę rozciągania dla danego materiału kompozytowego wykonuje się w co najmniej czterech powtórzeniach.
Źródła:
[1] R.Bielawski, Badanie i modelowanie połączeń nitowych w lotniczych strukturach kompozytowych, Rozprawa doktorska, 2016.
