Oznaczanie popiołu

PN-EN ISO 3451-1 Oznaczanie popiołu. Część 1: Metody ogólne

Oznaczanie popiołu – zawartość napełniacza, w tworzywie wykonuje się w oparciu
o wymagania zawarte w normie PE-EN ISO 3451. Popiół materiału organicznego można oznaczyć trzema metodami – A, B i C.

METODA A: opiera się na kalcynacji bezpośredniej – spalenie materii organicznej i ogrzanie pozostałości w wysokiej temperaturze do uzyskania stałej masy.

METODA B: oparta na kalcynacji po zasiarczeniu – spalenie materii organicznej i przekształcenie pozostałości nieorganicznej w siarczany za pomocą stężonego kwasu siarkowego, a następnie podgrzanie pozostałości w wysokiej temperaturze do osiągnięcia stałej temperatury masy. Jest to powszechna metoda otrzymywania „popiołu siarczanowego”.

METODA C: oparta na obróbce kwasem siarkowym prze spaleniem – podgrzanie materii organicznej wraz z kwasem siarkowym do odpowiedniej temperatury i jej spalenia, a następnie podgrzanie pozostałości w wysokiej temperaturze do osiągnięcia stałej temperatury masy. Metodę stosuje się, jeżeli lotne halogenki metali są podatne na odparowanie podczas spalania materii organicznej.

Masa popiołu może zmieniać się w zależności od temperatury kalcynacji. Wyższe temperatury tj. 850 °C, przekształcają węglan wapnia i inne węglany w ich tlenki, dając w ten sposób niższe wartości dla popiołu.