Gęstość nasypowa
PN-EN ISO 60 – Oznaczanie gęstości nasypowej tworzywa przechodzącego przez lejek
Gęstość polimerów definiuje się jako stosunek masy próbki (m) do jej objętości (v). Polimery są materiałami o bardzo różnej gęstości, mieszczącymi się w zakresie 0,2 – 2,2 g/cm3. W procesach przemysłowych występują w postaci ciekłej, litej, proszku, granulatu, w formie porowatej bądź też spienionej. Charakteryzować można je poprzez następujące rodzaje gęstości:
– gęstość normalną – dla tworzyw sztucznych w stanie litym, plastycznym i ciekłym bez wtrąceń oraz pęcherzyków gazowych (PN-EN ISO 1183);
– gęstość pozorną – w stanie plastycznym i ciekłym z pęcherzykami gazowymi, gdzie przestrzeń wypełniona powietrzem może zajmować do 90%, dla tworzyw porowatych oraz spienionych (PN-EN ISO 845);
– gęstość nasypową – objętość tworzywa zgranulowanego łącznie z pustymi przestrzeniami pomiędzy granulkami (PN-EN ISO 60) [1, 2].
Tworzywa sztuczne to układy wieloskładnikowe – o ich gęstości decyduje nie tylko główny składnik (polimer), lecz również rodzaj i zawartość składników pomocniczych zwłaszcza napełniaczy. Tworzywa rozdrobnione w postaci proszku i granulatu stanowią znaczną część w procesach produkcji i przetwórstwa. Dla tworzyw w takiej postaci zwykle określa się gęstość nasypową.
Pomiar gęstości nasypowej polimerów umożliwia:
– kontrolę jakości produktu;
– dobór i kontrolę jakości surowców przetwórstwa tworzyw sztucznych;
– kontrolę procesu mieszania i wytłaczania tworzyw sztucznych;
– ocenę wpływu dodatku – napełniacza do tworzyw oraz technologię otrzymywania wyrobu wraz z jego masą końcową.
Źródła:
[1] U. Lelek – Borkowska, Gęstość polimerów i własności termalne, Open AGH e-podręczniki, 2022.
[2] www.plastech.pl
