Gęstość tworzyw

PN-EN ISO 1183-1 Metody oznaczania gęstości tworzyw sztucznych nieporowatych. Część 1 Metoda zanurzeniowa, metoda piknometru cieczowego i metoda miareczkowa

Gęstość stałych nieporowatych tworzyw sztucznych, w tym proszków, płatków i garnulek, można oznaczyć trzema metodami w oparciu o normę PN-EN ISO 1183-1. Pomiar gęstości jest stosowany przede wszystkim do obserwowania zmian struktury fizycznej oraz składu tworzy sztucznych. Parametr ten może posłużyć do oceny jednorodności próbek i kształtek.

METODA A: Jest metodą zanurzeniową, która ma zastosowanie do oznaczenia gęstości stałych tworzyw sztucznych, z wyjątkiem materiałów w postaci proszku.

METODA B: Metoda oparta na pomiarze za pomocą piknometru cieczowego. Znajduje zastosowanie do cząstek, proszków, płatków, granulek oraz małych kawałów gotowych wyrobów.

METODA C: Metoda miareczkowa mająca zastosowanie do pomiaru gęstości tworzyw sztucznych w każdej postaci.