Badanie przyczepności powłok malarskich

Laboratorium realizuje badania przyczepności powłok, w celu weryfikacji poprawności aplikacji produktów, ich jakości i właściwości. Pozwala to na zapewnienie odpowiedniej funkcji ochronnej dla badanego obiektu. Test ten realizowany jest dla wszystkich sektorów przemysłu. W zależności od docelowych warunków eksploatacji dobierane są różne metody badań, które pozwalają określić odporność na działanie sił rozciągających, czy też ścinających.

W celu weryfikacji odporności na naprężenia ścinające stosowane są dwie techniki badań dobierane w zależności od grubości zastosowanego systemu powłokowego: nacięcie krzyżowe i siatka nacięć.

Nacięcie krzyżowe (X-cut) realizowane jest zgodnie z normą PN-EN ISO 16276-2

System powłokowy nacinany jest do podłoża za pomocą noża jednoostrzowego wykonując dwie przecinające się pod odpowiednim kątem rysy. W miejscu uszkodzenia powłoki przyklejana jest taśma samoprzylepna, a następnie zrywana po określonym czasie w celu usunięcia słabo-przylegającej powłoki. Próbka podlega ocenie zniszczeń i złuszczeń powstałych w wyniku przyprowadzanych testów i klasyfikowana jest za pomocą pięcio-stopniowej skali. Ilość przeprowadzonych pomiarów zależna jest od powierzchni konstrukcji. Powinna zostać określona w dokumentacji projektowej.

Badanie metodą x-cut ma zastosowanie przy analizie powłok o znacznym stopniu twardości i nie posiada ograniczeń zależnych od grubości powłoki.

Metoda siatki nacięć (cross-cut) realizowana zgodnie z PN-EN ISO 2409

W laboratorium przeprowadzana jest również ocena przyczepności metodą siatki nacięć. Ma ona zastosowanie dla powłok o grubości do 250 µm, nie odznaczających się znaczną twardością. Zasada badania polega na wykonaniu dwóch prostopadłych nacięć, każdy składający się z 6 równoległych linii. Powstały w wyniku nacięć wzór powinien tworzyć siatkę równych kwadratów. Odstępy między nacięciami (1mm, 2mm, 3 mm) dopasowywane są w zależności od grubości powłok i rodzaju zastosowanego podłoża (metal, tworzywa sztuczne, drewno, tynk). Po wykonaniu nacięcia usuwane są pozostałości luźnych powłok za pomocą taśmy samoprzylepnej, a próbkę poddaje się ocenie wizualnej i klasyfikuje według 5 stopniowej skali zależnej od powstałych zniszczeń i złuszczeń.

Metoda odrywowa (pull-off test)

Metoda oceny wytrzymałości na odrywanie polega na przyklejeniu stempli pomiarowych do wymalowanej, utwardzonej powierzchni za pomocą odpowiedniego kleju dopasowanego do rodzaju badanego wyrobu. Po całkowitym utwardzeniu kleju, powłoka wokół stempli jest nacinana, aż do podłoża. Następnie stempel umieszcza się w głowicy centrującej i za pomocą urządzenia zrywającego wywierana jest siła (z równomierną prędkością, prostopadle do płaszczyzny podłoża) w celu zmierzenia wartości, przy której następuje rozerwanie wiązań adhezyjnych, kohezyjnych, bądź adhezyjno-kohezyjnych. Zaleca się, aby wymiary płyt do badań wynosiły co najmniej 100 mm x 100 mm x 10 mm.

Wynik badania podawany jest jako wartość wytrzymałości na odrywanie i wyrażany w MPa. Raportowaniu podlega także rodzaj oderwania. Analiza przeprowadzana jest za pomocą oceny wizualnej przełomów powstałych w wyniku rozerwań adhezyjnych, czy kohezyjnych ze wskazaniem udziału procentowego każdego z rozerwań i warstw powłokowych których dotyczą.

Wynik weryfikowany jest z wartościami podanymi w specyfikacjach lub z wymaganiami stawianymi przez klienta.

Po wykonaniu badań przyczepności powłok niezbędna jest naprawa powierzchni ze względu na destrukcyjny charakter testów.