Próba zginania wg ISO 178
PN-EN ISO 178
Próba zginania trójpunktowego jest jedną z podstawowych metod określenia właściwości wytrzymałościowych materiałów termoplastycznych i termoutwardzalnych. Próbę zginania trójpunktowego wykonuje się zgodnie z normą PN-EN ISO 178, w celu określenia własności tworzyw sztywnych i półsztywnych zgodnie z ISO 472.
W próbie zginania możemy określić następujące właściwości:
- moduł sprężystości wzdłużnej/moduł zginający Ef [MPa] określany w zakresie wydłużenia od 0,05% do 0,25%
- wytrzymałość na zginanie
- odkształcenie zginające odpowiadające wytrzymałości na zginanie
- naprężenie zginające przy złamaniu
- odkształcenie zginające przy złamaniu
- naprężenie zginające przy konwencjonalnym ugięciu (ugięcie równe 1,5 krotności grubości próbki)
FM – maksymalna zarejestrowana siła [N]
FB – siła zarejestrowana w chwili zerwania [N]
FC – siła zarejestrowana konwencjonalnym ugięciu [N]
s – ugięcie w danym punkcie [mm]
L – rozstaw między podporami [mm]
b – szerokość próbki [mm]
h – grubość próbki [mm]
Zginanie trójpunktowe polega na zadawaniu siły na środku długości próbki, symetrycznie podpartej na podporach. Rozstaw podpór standardowo wynosi L/h = 16±1. Zgodnie z normą próbki mają kształt prostopadłościanów o wymiarach (dopuszczalne jest badanie próbek o innych wymiarach):
- długość, l = 80 ± 2 mm;
- szerokość, b = 10 ± 0,2 mm;
- grubość, h = 4 ± 0,2 mm.
Standardowo wykonuje się badanie pięciu próbek, na podstawie których określane są średnie wartości wybranych właściwości. Schemat zginania trójpunktowego przedstawiono na poniższym rysunku.
Próba zginania trójpunktowego (h – grubość próbki, l – długość próbki, L – rozstaw podpór, R – promień podpory lub trzpienia gnącego) [1]
Źródła:
- Miazio Ł. „Badanie wytrzymałości na zginanie próbek wydrukowanych metodą FDM z wypełnieniem heksagonalnym, koncentrycznym i trójkątnym”. Mechanik. 79 (2018) (7CD): s. 546-548.