Skip to main content
Próba zginania wg ISO 178

Próba zginania wg ISO 178

PN-EN ISO 178

Próba zginania trójpunktowego jest jedną z podstawowych metod określenia właściwości wytrzymałościowych materiałów termoplastycznych i termoutwardzalnych. Próbę zginania trójpunktowego wykonuje się zgodnie z normą PN-EN ISO 178, w celu określenia własności tworzyw sztywnych i półsztywnych zgodnie z ISO 472.

W próbie zginania możemy określić następujące właściwości:

  • moduł sprężystości wzdłużnej/moduł zginający Ef [MPa] określany w zakresie wydłużenia od 0,05% do 0,25%
  • wytrzymałość na zginanie
  • odkształcenie zginające odpowiadające wytrzymałości na zginanie
  • naprężenie zginające przy złamaniu
  • odkształcenie zginające przy złamaniu
  • naprężenie zginające przy konwencjonalnym ugięciu (ugięcie równe 1,5 krotności grubości próbki)

FM – maksymalna zarejestrowana siła [N]

FB – siła zarejestrowana w chwili zerwania [N]

FC – siła zarejestrowana konwencjonalnym ugięciu [N]

s – ugięcie w danym punkcie [mm]

L – rozstaw między podporami [mm]

b – szerokość próbki [mm]

h – grubość próbki [mm]

Zginanie trójpunktowe polega na zadawaniu siły na środku długości próbki, symetrycznie podpartej na podporach. Rozstaw podpór standardowo wynosi L/h = 16±1. Zgodnie z normą próbki mają kształt prostopadłościanów o wymiarach (dopuszczalne jest badanie próbek o innych wymiarach):

  • długość, l = 80 ± 2 mm;
  • szerokość, b = 10 ± 0,2 mm;
  • grubość, h = 4 ± 0,2 mm.

Standardowo wykonuje się badanie pięciu próbek, na podstawie których określane są średnie wartości wybranych właściwości. Schemat zginania trójpunktowego przedstawiono na poniższym rysunku.

Próba zginania trójpunktowego (h – grubość próbki, l – długość próbki, L – rozstaw podpór, R – promień podpory lub trzpienia gnącego) [1]

Źródła:

  1. Miazio Ł. „Badanie wytrzymałości na zginanie próbek wydrukowanych metodą FDM z wypełnieniem heksagonalnym, koncentrycznym i trójkątnym”. Mechanik. 79 (2018) (7CD): s. 546-548.
Sprawdź także:  Identyfikacja polimeru FTIR